KAΛH XΡONIA!

'Ερωτας

'Εχουν σ' ένα καρότσι βρεφικό τον πεθαμένο τους

τριγυρισμένο από μαλακά παιχνίδια.

'Οταν του λένε «θα» κλείνουν τα μάτια

κι επιστρέφουν σε εξομολογήσεις και σε δάκρυα.

Χαρούμενες που δεν μπορεί να τις πληγώσει

γνωρίζουν πότε ακριβώς θα τον ταϊσουν γάλα και

θα τον αλλάξουν

πότε θα κάνουν τα βαφτίσια του και θα 

τον ξαναβγάλουν 'Ερωτα.

'Ολες θέλουν να φύγουν μακριά

πλην όμως δεν αντέχουν

να τραυματίσουν τη νεκρή ψυχή του λησμονώντας.

Κόβουνε τότε τα μαλλιά

Βάφουν σε σκούρο κόκκινο τα νύχια τους

με παγωνίσιο μπλε τα βλέφαρα.

Φορούν ψηλά τακούνια και αρώματα.

Σωπαίνοντας ακούν ένα σαξόφωνο.

Φεγγάρι, αγάπα τες, αγάπα τες πολύ.

Ρέα Γαλανάκη, «Οι τρυφερές»

αγαλλίαση...

Υγρό τοπίο·

μαστιγώνει ο άνεμος...

τα χάδια σου μυρίζουν γαρίφαλο

φωνές των κυμάτων μες στη σπηλιά όπου σκαρφαλώνω πάνω σ' ένα βράχο.... αγαλλίαση η δροσερή παλάμη στήριγμα της πλάτης μου 

Μάτση Χατζηλαζάρου

Καλά Χριστούγεννα!

Βρέχει!

Ένα πουλάκι έχει κουρνιάσει στο μπαλκόνι μου...

Θα έρθει κάθαρση άραγε...

ΤΑΒΟΟ

Μην αγγίζεις τη βροχή

μονάχα δέξου τη· 

μην αγγίζεις τη βροχή

θα διαιρέσεις.

Μην αγγίζεις τα δάση της μάνας σου·

μην αγγίζεις τα όπλα της ειρήνης.

Είσαι συ ο διάτορος άγγελος

όπου τίποτα δεν αγγέλεις.

Τρομαχτική η ενότητα στον κόσμο.

Τρομαχτική σχιζοφρένεια η γλώσσα.

Νίκος Καρούζος

στους ανοιχτούς δρόμους...

σε μια σκέψη τρυφερή,

μια ευχή και η μέρα ξεδιπλώνεται...

μα εγώ κρατώ στα δάχτυλά μου τη μουσική...

[...] 

Γιατί τότε κανείς δε θ' αστειεύεται πια το αίμα των ρυακιών θα ξεχειλίσει τα ζώα θα κόψουν τα χαλινάρια τους στα παχνιά το χόρτο θα πρασινίσει στους στάβλους στα κεραμίδια θα πεταχτούν ολόχλωρες παπαρούνες και μάηδες και σ' όλα τα σταυροδρόμια θ' ανάψουν κόκκινες φωτιές τα μεσάνυχτα. Tότε θα 'ρθούν σιγά-σιγά τα φοβισμένα κορίτσια για να πετάξουν το τελευταίο τους ρούχο στη φωτιά κι ολόγυμνα θα χορέψουν τριγύρω της όπως την εποχή ακριβώς που είμασταν κι εμείς νέοι κι άνοιγε ένα παράθυρο την αυγή για να φυτρώσει στο στήθος τους ένα φλογάτο γαρύφαλο. Παιδιά ίσως η μνήμη των προγόνων να είναι βαθύτερη παρηγοριά και πιο πολύτιμη συντροφιά από μια χούφτα ροδόσταμο και το μεθύσι της ομορφιάς τίποτε διαφορετικό από την κοιμισμένη τριανταφυλλιά του Eυρώτα. Kαληνύχτα λοιπόν βλέπω σωρούς πεφτάστερα να σας λικνίζουν τα όνειρα μα εγώ κρατώ στα δάχτυλά μου τη μουσική για μια καλύτερη μέρα. 

Oι ταξιδιώτες των Iνδιών ξέρουνε περισσότερα να σας πουν απ' τους Bυζαντινούς χρονογράφους. 

Απόσπασμα από την ποιητική σύνθεση "Αμοργός", 

του Νίκου Γκάτσου- Εκδόσεις Πατάκη

Ήρεμο πρωϊνό, σαν να πήρε ανάσα ο κόσμος...

Ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή,

στην κορφή ορατότης μηδέν,

καλυμμένα μέχρι την θάλασσα,

περπατήσαμε κατά μήκος της...