Άνθρωποι!!!

Τόσο χαρισματικοί ...

Sorrowful

περίλυπος, μακάρι να είχε άλλη εξήγηση...


σάρωση των πάντων.

«απόθεμα» ψυχής...

σὰν ποντικὸς ποὺ ροκανίζει τὸ πάτωμα...

Ὡραῖο φθινοπωρινὸ πρωί

γιὰ τὴν κυρία Ντονογκά

Νὰ ποὺ μ᾿ ἀρέσουν ἐπὶ τέλους αὐτὰ τὰ βουνὰ μ᾿ αὐτὸ τὸ φῶς
μὲ δέρμα ρυτιδωμένο σὰν τὴν κοιλιὰ τοῦ ἐλέφαντα
ὅταν τὰ μάτια του στενεύουν ἀπ᾿ τὰ χρόνια.
Νὰ ποὺ μ᾿ ἀρέσουν αὐτὲς οἱ λεῦκες, δὲν εἶναι πολλὲς
σηκώνοντας τοὺς ὤμους μέσα στὸν ἥλιο.
Οἱ ἀψηλοὶ γκέγκηδες οἱ κοντοὶ τόσκηδες
τὸ καλοκαίρι μὲ τὰ δρεπάνια καὶ τὸ χειμώνα μὲ τὰ τσεκούρια
κι ὅλο τὰ ἴδια ξανὰ καὶ ξανά, ἴδιες κινήσεις
στὰ ἴδια σώματα κόπηκε ἡ μονοτονία.

Τί λέει ὁ Μουεζίνης στὴν ἄκρη τοῦ μιναρέ; γιὰ πρόσεξε
Ἔσκυψε ν᾿ ἀγκαλιάσει μία ξανθὴ κούκλα στὸ πλαϊνὸ μπαλκόνι.
Αὐτὴ ἀνεμίζει δυὸ ρόδινα χεράκια στὸν οὐρανὸ
δὲν παραδέχεται νὰ τὴ βιάζουν
Ὡστόσο γέρνει ὁ μιναρὲς καὶ τὸ μπαλκόνι σὰν τὸν πύργο τῆς Πίζας
ἀκοῦς μονάχα ψιθυρίσματα, δὲν εἶναι τὰ φύλλα μήτε τὸ νερὸ
«ἀλλάχ! ἀλλάχ!» δὲν εἶναι μήτε τ᾿ ἀγεράκι, παράξενη προσευχὴ
ἕνας κόκορας λάλησε, πρέπει νά᾿ ναι ξανθὸς
ὢ ψυχὴ ἐρωτευμένη ποὺ πέταξες στὰ ὕψη!

Νὰ ποὺ μ᾿ ἀρέσουν ἐπὶ τέλους αὐτὰ τὰ βουνά, ἔτσι κουλουριασμένα
τὸ γερασμένο κοπάδι τριγύρω μου μ᾿ αὐτὲς τὶς ρυτίδες
σκέφτηκε κανεὶς νὰ πεῖ τὴ μοίρα ἑνὸς βουνοῦ ὅπως κοιτάζει μία παλάμη
σκέφτηκε κανείς;...
Ὢ ἐκείνη ἡ ἐπίμονη σκέψη
κλεισμένη σ᾿ ἕνα κουτὶ ἀδειανό, θεληματικὴ
χτυπώντας ἀδιάκοπα τὸ χαρτόνι, ὅλη τὴ νύχτα
σὰν ποντικὸς ποὺ ροκανίζει τὸ πάτωμα.

Κόπηκε ἡ μονοτονία, ὦ ἐσὺ ποὺ πέταξες στὰ ὕψη
νὰ ποὺ μ᾿ ἀρέσει
κι αὐτὸ τὸ βουβάλι τοῦ μακεδονίτικου κάμπου τόσο ὑπομονετικὸ
τόσο ἀβίαστο, σὰ νὰ τὸ ξέρει πὼς δὲν φτάνει κανεὶς πουθενὰ
θυμίζει τ᾿ ἀγέρωχο κεφάλι τοῦ πολεμόχαρου Βερκινγετόριξ
Tel qu᾿en lui-même enfin l᾿éternité le change.

Γιώργος Σεφέρης - Κορυτσὰ 1937

Υπερκατανάλωση διαλεκτικής και μονομέρειας

Προωθούμε συνέχεια την ανέκδοτη πραγματικότητα

στο μεγάλο βαγόνι της Πεμπτουσίας.

Χαμένες ελπίδες ή λογαριασμός που ξαναγίνεται 

στύση τα χαράματα;

Τη μουσική πια τη βαρέθηκα.

Φρίκη τα ελληνικά μου/ ωσάν άχαφτα ωροσκόπια /

η γλώσσα δεν κατέληξε ποτέ στην αγάπη.

Να πάρω το ραβδί του ερημίτη να σηκώσω σπιθίζοντας

το πέλεκι του αιμόφυρτου επαναστάτη;

Θα δούμε, θα δούμε θα δούμε...

Καταδότης του μέλλοντος εντούτοις δεν πρόκειται να γίνω.

/Φράση και τούτη.../

Στο χειρουργείο η πράσινη σιγή

τα νηστέρια κόβουν αθόρυβα ολωσδιόλου αθόρυβα

κρέατα καφετιά σαπισμένα στα αίματα.

Οφείλουμε την οπτασία οφείλουμε τη χαραυγή.

Τα κατέφερα να χτυπήσω καίρια την καλοσύνη.

Νίκος Καρούζος

"The Sweet Primroses"

φευγαλέα...