ίσως...

μια εικόνα καρφώθηκε από χθες
στην ψυχή μου...

είμαστε των παλαιών ερώτων οι φωνές...

ΣΙΓΑ  ΜΗΝ  ΤΡΕΜΕΙΣ...

«Σιγά μην τρέμεις...»

είμαστε των παλαιών ερώτων οι φωνές

όχι αυτών που σου άλλαζαν τη ζωή

και βρισκόσουν ξαφνικά σ’ άλλες κάμαρες

να προσκυνάς άλλα αγάλματα

αλλ’ εκείνων των ερώτων των μικρών

που για μια μόνο στιγμή

σ’ έκαναν να κοιτάς ψηλά

μ’ ουράνια οικειότητα

ενώ κάτι άταχτα μονοκοτυλήδονα

το γελάκι, η ματιά

σ’ έκαναν να ξεχνάς τ’ αειθαλή αγκάθια

του κάκτου χρόνου.

Έρωτα μικρέ της τελευταίας στιγμής

ακουμπά σ’ έναν ώμο φανατικά θνητό

ακουμπά στο κενοτάφιο των ονείρων.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

* η φωτογραφία είναι απ' τη χθεσινή,

ειρηνική διαμαρτυρία στο Σύνταγμα

Αποφάγια...

Πληθώρα δημοσιευμάτων, ειδήσεων,

που πια περιμένεις έστω μια καλή,

ένα φως...

Χθες στη χαλάρωσή μου όρμηξε

ένα κύμα νερού, δεν έβρισκε διέξοδο,

άρχισε ν' αναστατώνεται η καρδιά μου...

Μέσ' στην άμμο άνοιξε ένα ρήγμα,

εκεί ηρέμησα φεύγοντας...

"The man with the beautiful eyes"

run, run...

Hello again!

...

Πηχτό σκοτάδι...

Ξεσπάει ξαφνικά.

Μέσα σε μια απαλή πτώση

πέρασε το πρωινό,

εκεί, ανάμεσα, που ακουμπάς 

μια ευχή, μια σκέψη...

Ἀφῆστε τὰ ἔντομα νὰ βρίσκουνε τ᾿ ἄνθη τους...

«Μὴ μοῦ σκοτῶστε τὸ νερό.

Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὰ δέντρα.

Μὴ μοῦ ξεσκίστε αὐτὲς τὶς θεῖες σελίδες ποὺ τὶς γράψανε

τ᾿ ἀσύλληπτο φῶς κι ὁ ἀσύλληπτος χρόνος

κι ὅπου σταθῶ μὲ περιβάλλουν. Μὴ μοῦ σκοτώσετε

τῆς γῆς τὸ ποίημα!»

                          Μαζί μ᾽ ὅλα

τὰ πλάσματα, λέπια, φτερά, φύλλα, χρώματα, χέρια,

σᾶς ἀναπέμπω αὐτὸ τὸ μέγα ρῆμα ποὺ ἀνεβάζει

τυλιγμένο μὲ ψήγματα ἥλιου ὁ ὑπόγειος

ποταμός τῆς καρδιᾶς:

                         Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιότητα,

ἀνάβοντας τὸ ἄστρο: «Ἀγάπη».

Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιότητα, ἀνάβοντας

ψηλότερα ἀπ᾿ ὅλα, πάνω ἀπ᾿ τὸ ἕτοιμο

βάραθρο, τὸ ἄστρο: «Ἀνθρώπινο μέτωπο!»...

Ἐπιστρατέψετε τὴν ---...

Μάτια ἀμπελιῶν, μάτια πουλιῶν, ἐκατομμύρια

μαργαριτάρια διπλωμένα γύρω ἀπ᾽ τὴ φωνή μου

δέονται ὑπέρ τῆς σωτηρίας. Σᾶς παρακαλοῦμε:

Ἀφῆστε μας τὰ πράγματα. Μὴ μᾶς τὰ καῖτε.

Ἀφῆστε τὰ ἔντομα νὰ βρίσκουνε τ᾿ ἄνθη τους.

                       ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ!

Ἀφῆστε αὐτὸν τὸν ὄμορφο κόσμο νὰ διαιωνίζεται

ἀνακυκλώνοντας τὸ αὔριο μὲς στὶς πηγές του ὅπως

τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκα ὡς ν᾿ ἀναδύεται,

κάθε πρωί, γιὰ πρώτη φορά, μὲς

ἀπ᾿ τὶς ρόδινες γάζες τῆς γέννας του.

Σβῆστε στὸν ἥλιο τὴν κακὴ φωτιά.

                      Μὴ μᾶς σκοτώνετε

Νικηφόρος Βρεττάκος-Αὐτοβιογραφία (ἀποσπάσματα)