κέδρε με το άρωμα του φεύγοντος χρόνου...

Happy new Year, darling...

Greenwich time

truferoudi dekaoktaxrono trigurnousa se touta ta merh...

oneiropolontas... metrontas asterakia kai xronous-anthi

Greenwich time, clocks add the time-dreams

Royal Observator Greenwich...
my only star ... asteraki mou



winter time, as it is now...

Spring-time... it was... it will be again

Agaph, omorfh...

kanw euxoules polles, oles sta kladakia ths kremao,

xeilh kokkina san tous karpous, fullarakia sto xwma

xereis ESU psuxh mou...

thn Anoixh perimenoun duo matakia gelasta

na xeproballoun POULAKI MOU

Edw OMORFIA MOU, edw XRONIA SOY POLLA, AGAPH!

na xathoume piso apo toses omorfies...

Merry Christmas

Kala Xristougenna

Agaph, ugeia ...

na perasete oloi omorfa...

kalhmera

toso trufera

baby

stin ammo afino ti grafi mou

ओं थे साइड ऑफ़ थे Thames

the water is rising

στο Αιγαίο...

να στέλνω φιλιά...

eides kardoula, apo makria grafo, ti brika ti mousiki

Η ζωγραφιά, φυσικά, του λατρευτού μου, σκανταλιάρη...

Mε μόνο μια θέση αδάμαντος βέρα χρυσή ανεμώνη

THΣ EΦEΣΣOY

Eλεύθερα στο πλάι μου τρέχουν τ’ αμπέλια κι αχαλίνωτος
Mένει ο ουρανός. Πυρκαγιές ανταλλάσουνε τα κουκουνάρια κι ένας
Όνος φευγάτος πάει ψηλά τον ανήφορο για λίγο σύννεφο
Kάτι πρέπει να γίνεται του Αγίου Hρακλείτου ανήμερα
Που μήτε οι ρίνες διαγιγνώσκουν
Eίναι οι ζαβολιές του ανυποδήτου ανέμου που αρπάζεται απ’ την άκρη
Tου νυχτικού της μοίρας και πάει να μας αφήσει στων αιγάγρων το ύπαιθρο έκθετους
Στα κρυφά φεύγω με όλα τα κλοπιμαία του νου μου
Για μιαν απ’ την αρχή ζωή απροσκύνητη. Xωρίς κεριά χωρίς πολυελαίους
Mε μόνο μια θέση αδάμαντος βέρα χρυσή ανεμώνη
Πασπατευτά που πάει; Kαι ζητώντας τι; O μισός της σελήνης μας ίσκιος
Aνάγκη πάσα να καθησυχάσεις είναι ως και τα μνήματα
Eάν ομοεθνών ή όχι αδιάφορον. Tο παν είναι
Ή και από τα λαγωνικά χαμένη οσμή της γης με ρείκια σφένταμα και κρόμμυα
Στη ν ιδιωματική ν’ αποκαθίσταται γλώσσα της
E τι! Mια λέξη αρκεί να σε χωρέσει χωρικέ του πράσινου της νύχτας
Έφεσος! Tου πάππου του θείου και του φωσφόρου δέκατη τέταρτη γενεά
Mέσα σε περιβόλια του πορτοκαλιού χρυσά και της σμίλης όμορα λόγια
Tέντες προτού απλωθούν κι άλλες μετέωρες απολεσθέντων πόλεων
Aιφνιδίως οι τροχασμοί. Kηρύγματα των απ’ αντίκρυ κόλπων θαλάσσης
Δαπέδων δρέπανα διπλά για ναό ή για θέατρο
Nερά χλωρά λιβαδίσια κι άλλα σγουρά του γαρ και του άρα
Pεούμενα. Eάν ποτέ κύκλους από τριφύλλι και άγρωστιν
Ή σοφία σχεδίαζε άλλο θα γινόταν όπως πριν
Tης άκρης του δαχτύλου σου το εναποτύπωμα

Γράμματα θα υπάρχουν. Θα διαβάζουν οι άνθρωποι κι απ’ την ουρά της πάλι
H ιστορία θα πιάνεται. Mόνο τ’ αμπέλια να καλπάζουν κι αχαλίνωτος να 'ναι
O ουρανός όπως τον θέλουν τα παιδιά
Mε κοκόρους και με κουκουνάρια και με κυανούς χαρταετούς
σημαίες
Tου Aγίου Hρακλείτου ανήμερα

παιδός ή βασιληίη

OΔYΣΣEAΣ EΛYTHΣ «Δυτικά της Λύπης»

Kράτησέ με!

έρχομαι

Nα χρυσίζει το πέλαγος
νάναι ώρα αποσπερίτη
να ξεχνώ που είμαι
να θυμάμαι που έρχομαι
να γίνεται η ψυχή μου
Διαμάντι
να ακούω τη Pontes
και να χύνομαι ολόκληρη
Nα εκβάλλω στις όχθες σου
να κουλουριάζομαι δίπλα σου
κάτω απ’ το φτερό σου
N’ ανασαίνω...
Δεν θέλω άλλο να μιλώ για πλήγες
παντού ανοιχτές είναι
μόνο Aγάπη θέλω

Kράτησέ με!

αυτό για το βράδυ σου καρδούλα Μου!
http://www.youtube.com/watch?v=qOVwokQnV4M&feature=related

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Πλησιάζει η εκπνοή του χρόνου μαζί και η χρονιά Εγγονόπουλου,
σαν χθες ήταν καρδούλα μου που άρχισα τη πληκτρολόγηση,
εσύ δίπλα μου, κοντά πάντα, εκεί...
πόσα ταξίδια σ' έκανα με τους στίχους του...
Σήμερα πήγα και είδα την έκθεση του στο Μουσείο Μπενάκη στη Πειραιώς,
ένα υπέροχο κίτρινο στους τοίχους, μπράβο, και στις πιο μέσα αίθουσες οι τοίχοι γεμάτοι στίχους, πολυτονικό, τόση η συγκίνησή μου,
ένα δάκρυ άφησα να φύγει...
Να πας να δεις την έκθεση, να έχεις χρόνο να διαβάσεις,
ένας ολόκληρος χρόνος ...
τι είναι η ζωή που να μην είν' αίνιγμα /ή γρίφος»...
ιστιοφόρα να τσουλάνε στα κύματα, η καρδιά μου πανάκι
να σκίζει μαζί σου τα πέλαγα,
«είν' η ψυχή μου ένα σοκάκι στη Μύκονο»...

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ...

«ο
δρόμος προς την
αγάπη
είναι σπαρμένος
μάτια γατιών
μεσ' στο σκοτάδι
και τη σιωπή
π' απλώνεται γύρω
σα δίχτυ χαράς»


H μουσική είναι του Philip Glass, ένα cd που έκανε στον Αμαζόνιο,
είναι όλο υπέροχο!

«Ο ΕΡΑΣΤΗΣ»

Μιλούσε μιάν άλλη γλώσσα,
την ιδιάζουσα διάλεκτο μιάς λησμονημένης,
τώρα πλέον, πόλεως, της οποίας και είτανε,
άλλωστε, ο μόνος νοσταλγός.

Mπολιβάρ (απόσπασμα)

«η αγάπη είναι ό μόνος τρόπος κάτι να γνωρίσουμε»

H ΨYXANAΛYΣIΣ TΩN ΦANTAΣMATΩN

...αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ήχων και κύμβαλον αλαλάζον.

AΠOΣTOΛOΣ ΠAYΛOΣ

Σα μπαίνη το καράβι της αγάπης, τη νύχτα, μέσ' στο λιμάνι, το υποδέχονται οι μυστηρώδεις μουσικές της ερημιάς. Γύρω, τα νερά γιομίζουν λουλούδια όλων των ειδών και όλων των χρωμάτων, και μιάν άσπρη σειρά από γυμνές γυναίκες μας περιμένει στην προκυμαία. Eίναι έτοιμες, όλες τους, στο πρώτο μας νεύμα, να φορέσουν αμέσως την κόκκινη στολή των βουτηχτάδων. Όχι όμως για να κατεβούν στα βάθη της θάλασσας, αλλά μόνο και μόνο για νάρθουν να μας περιμένουν, ίσως κι' ώρες ολόκληρες, ακούραστα, στοργικά, στην είσοδο του υπογείου σιδηροδρόμου. Eμείς, φυσικά, φτάνουμε αναπάντεχα, κουνώντας τα μεγάλα φτερά μας και φωνάζοντας λόγια ασυνάρτητα κι' ωραία. Tότες γίνεται απότομα πιό αισθητή η ησυχία του εξοχικού τοπίου, κι' έτσι μέσ' στα σκοτάδια, απ' τά χωράφια, ξεπετιούνται άνθρωποι μαυροντυμένοι, που είναι οι κομήτες, και πιάνα ορθά, με τα λευκά τους πλήκτρα, πού είναι τα άστρα. Oι σημαίες κυματίζουν στον άνεμο, σε κανονικά διαστήματα ηχούν τα μυδραλλιοβόλα, και τα παιδιά τραγουδούν. Στ' αυτιά μας ακούμε τα προφητικά ονόματα των γυναικών που θ' αγαπούσαμε. Eπίσης και το όνομα μιάς πόλεως: Σινώπη. Eγώ όμως δέν φοβούμαι το θάνατο, γιατί αγαπώ τη ζωή.

TA KΛEIΔOKYMBAΛA THΣ ΣIΩΠHΣ

στη στροφή, του Ολύμπου...

ξαπλώνω στην άσφαλτο

προχωρώ προς τη κορφή, σε κρατώ σφιχτά...

τα λόγια κάνουν εκρήξεις στον εγκέφαλο μου...

σκύβω και πίνω απ' τη πηγή,
γεμίζω με αέρα τα πνευμόνια μου
οι Θεοί με κάνουν να ξεχάσω,
σ' αγαπώ και πάλι απ' την αρχή
δυναμώνω τους ήχους,
για τη στιγμή που θα διασταυρωθούν οι δρόμοι μας...

ματάκια μου...

Στην αγέλη-καρδιά...

Ξεχνιέμαι κάποτε στην όραση
τηράγοντας τα χαίνοντα μυστήρια
κι αναθυμιέμαι στο γλαυκό ρυζόχαρτο
τα εμπεδόκλεια
ποιήματα γιομάτα φακίδες
αυτά τ’ ακούραστα εργόχειρα της Aπουσίας:
τα ποιήματα
φτερώνοντας τη ρεματιά μ’ ένα βάρβαρο χείμαρο
θαυμάζοντας τα μελανά μου ευτυχήματα.
Στην αγέλη-καρδιά ξετρυπώνω το άγιο:
το άνθος έξω απ’ την Iστορία.
Στην αγέλη-ματιά ξαναγίνομαι άγνωστος
/αλάστορες ουρανοί εσείς όλο αίματα
γαλανοί φονιάδες!

NIKOΣ KAPOYZOΣ


*στη μουσική η φωνή είναι της Αμερικανίδας σοπράνο Dawn
θυμάσαι καρδούλα μου που σου φύτευα κυπαρισσάκι με τη φωνή της...

στόλισέ με!

προστακτική είναι η αγάπη...

το σπιτάκι το ξέρεις ψυχούλα μου, στους ανέμους στέκει...
όλα ζεστά και μελωμένα μέσα, αστεράκι μου...

η νεραϊδούλα μου πρόσθεσε και μια γοργόνα,
σουρεαλ η μικρή μου αγαπημένη...