Κλαδί ανθίζει

Όπως η αγάπη, που
Θέλει την Άνοιξη!



C: Ohara Koson

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ

    Ανοίγω, σφαλνώ το παράθυρο. Το περιστέρι πάντα εκεί. Κοντά το πέτρινο φουγάρο απ' όπου ξεχύνονται οι πιο διαφορετικές μυρουδιές: χορτόσουπας, καμένου ψωμιού, πετσιού.
    Όταν κλείνει το παράθυρο και πέφτουν οι κουρτίνες φράζοντάς με από τον έξω κόσμο, ρωτιέμαι, "τι χρώμα έχει άραγες το περιστέρι;"
    Αδύνατον ποτέ ν' αποκριθώ.
    Άλλοτε λέω πως είναι άσπρο. Άλλοτε μπορώ να στοιχηματίσω πως είναι σταχτί, στο χρώμα κάπως της ψυχής μου και της πόρτας του σπιτιού μου• άλλοτε καφετί μ' άσπρες βούλες στην πλάτη και γενάκι στο λαιμό.
    Ορμάω βιαστικά στο παράθυρο να βεβαιωθώ, παραμερίζω τις κουρτίνες, μα έχει κιόλας απλωθεί το σκοτάδι. Το ερημικό περιστέρι δε φαίνεται πουθενά• μόλις διακρίνω το σκοτεινό φουγάρο να ξεβγάζει καμιά κόκκινη σπίθα, που αφού γράψει μερικές ακατανόητες φράσεις στο μαύρο ουρανό, σβήνει και χάνεται στην παγωνιά.

Ε.Χ. Γονατά/Η Κρύπτη

Αντέχεις ψυχούλα μου;

Αντέχεις!

Xειμώνας...

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ;

Κάποιοι στέκονταν πλάι στο κιγκλίδωμα, δε φαίνονταν τα πρόσωπά τους, μα οι χειρονομίες τους ακαθόριστες σα να υποδηλώναν και κάτι άλλο, ω, φιλίες με πράγματα σκοτεινά και το παλιό φθαρμένο παλτό της Μαρίας με τα ξέφτια του μεγάλα σαν ορτανσίες, το σπίτι μισοφωτισμένο.

Οι πιο αληθινές ιστορίες είναι αυτές που δεν θα τις θυμάται κανείς.

Τάσος Λειβαδίτης/Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου