Ν' άνθιζε ο βράχος το νερό

Ο πρόγονος μου ανεβαίνει από βαθιά

Κρύβοντας το μοναδικό του δόντι μήπως φοβηθώ

Μια μαύρη ρίζα αλλ' ανεβαίνοντας

Τρίζουν οι τσέπες του

Κάτι σκουλικιασμένες καραμέλες και 

Άκου μου λέει ακόμα, ο λόγος έστεκε

Ακόμα ο λόγος μη μιλάς θα τον σκοτώσεις _ ή

Ν' άνθιζε ο βράχος το νερό

Να πέταγε τα τσόφλια του ψηλά μια μουσική

Αλλά ήταν το νερό ρηχό και μαύρη πέτρα

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου _ Ποιήματα 1972-1990

On the road...

Ανοίξαμε

εμπιστευτήκαμε

κλείσαμε…

Που και που

στις διαδρομές μας

συναντάμε

κάποιον άγνωστο 

κι ανταλλάσσουμε

Καλημέρες!

H ΓΚΑΜΗΛΑ ΘΥΜΑΤΑΙ

Τώρα ξέρω πως δεν ήταν να κερδηθεί εκείνος 

ο αγώνας. Και αν έγινε η ζωή αγγέλου ανάσα

 χτυπημένη απ' το κεντρί του σκορπιού, μην ξεχνάς· 

τριακόσια παιδιά ήταν και αγρύπνησαν 

τραγουδώντας στο γρασίδι του ήλιου, και κάποιοι 

μας είπαν προβοκάτορες. Δεν είδαν τα ελάφια, την

κραυγή τους δεν άκουσαν.

Και την επαύριο, βγήκαν στο προσκήνιο με 

θαυμάσια πρόσοψη τα κουμάσια.

Ηλίας Γκρης - Η έφεσος των αλόγων

Είθε σε κάποιο άλλο φως…

Μετράω, ήδη, σαράντα χρόνια φιλίας

Tης καρδιάς!

Περνάν τα χρόνια, φεύγουν οι άνθρωποί μας,

πέρνουν μαζί τους και την αγάπη μας…