Στο ικρίωμα της ζωής...

Η γλώσσα της ερημιάς μου

στεφανωμένος όπως είμαι στα μεσάνυχτα

με σκοτεινές φαντασίες

ο θείος περίγελως αντίκρυ στo μνήμα… 

και τη σελήνη βλέπω να ομορφαίνει

δέντρα γυναίκες όνειρα

στους τενεκέδες με τα σκουπίδια έξω στις πόρτες

ασήμι, ασήμι για να ελπίζουμε

κι όλα να πάνε βαθιά στο τραγούδι.

[…]

Στο ικρίωμα της ζωής

ανέβηκα και περιμένω τον αθώο δήμιο

με φέρατε σεις άνεμοι

και περιμένω τη λαμπερή καταιγίδα.

Ν. Καρούζος

...

Απ' τον ουρανό της κρατιέται η Ιστορία!

Moυ κληροδότησε τα χεράκιά της...

Moυ κληροδότησε τα χεράκιά της

το πείσμα της, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά,

μεγάλωσα ξυπόλυτη, χωρίς μοκασίνια,

τα πρώτα μου, δώρο, της θείας Βασιλικής,

τα χάιδευα…

έτρωγα τις ακρούλες απ' τις πίτες της,

με μάλωνε… τώρα τρώω τα πάντα Μάνα…

έχω μια υδρόγειο στο μπαλκόνι μου

να μου δείχνει τον Ήλιο 

κι αυτή που εσύ γύριζες για να σου γνωρίσουμε τον κόσμο

την ξεσκονίζω στο πατρικό για να κρατάει τη μνήμη σου

πάντα ανοιχτή. 

Το μικρότερο «κεράκι σου»

Θυμάσαι; έτσι μ' αποκαλούσες,

απ' την αδυναμία…

Βάρος της τρυφεράδας τ' ουρανού...

Βάρος της τρυφεράδας τ' ουρανού

μετά που εβρόντησε και ξεκινά ο σαλίγκαρος.

Κομμάτια σπίτια που επιπλέουν, μπαλκόνια με μπροστά 

το κοντάρι τους, ο αέρας.

Γεγονός είναι ο θάνατος που επίκειται

φορτωμένος κάτι ευτυχίες παλιές

κι εκείνη την πολύ γνωστή 

(που λευκάνθηκε στις άγριες ερημιές) απελπισία. 

Ο. Ελύτης

Η ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

»σήκωσε τη λάμπα

κοιτάξου στον καθρέφτη:

δυστυχισμένη

είν' οι κόγχες των ματιών σου 

άδεεις!

(κι' από μακρυά 

η Ηχώ φωνάζει: 

«Ευρυδίκη!»)

Ν. Εγγονόπουλος-ΕΝ ΑΝΘΗΡΩ ΕΛΛΗΝΙ ΛΟΓΩ

...

Πως είναι όταν ισορροπείς ανάμεσα σε δυο είδωλα;

Θα ξαναβρούμε τάχα τα φτερά ...

Όσα ειπώθηκαν

δεν είναι λόγια για να λέγονται

σ' αυτούς που ξέρουν και δεν ξέρουν,

Ποιο κύμα, ποιό ποτάμι, κατεβάζοντας

μνήμες ορμές κι επιθυμίες,

ποιος χρόνος ανυπόστατος κρύβεται πίσω από τα λόγια.

Πως θα περάσουμε από το σκοτάδι του αίματος

Είναι ένα δάσος το αίμα.

Πως θα συμβιβαστούμε, πως θα χτίσουμε

το ωραίο ταξίδι με τους άμμους που σαλεύουν

και φεύγουνε κάθε πρωί. Το ξέρω η θάλασσα

μας δίνει φως, η θάλασσα επιβάλλει τη γαλήνη

θυμίζοντας ένα κορμί στα βράχια

ή εκείνο τον παραδομό στα χώματα της νύχτας.



Όσα ειπωθήκαν μια μέρα θα τα ξαναπούμε

Θα ξαναβρούμε τάχα τα φτερά

εκείνου του πουλιού στα βράχια;


Τάκης Σινόπουλος

...

φου έκανα και πέταξαν μακριά τα χνουδάκια

βρέθηκα σε μια απέραντη ακροθαλασσιά,

μπορεί, «μαζεύοντας κοχύλια» ή διαβάζοντας την Murdoch…

«Η θάλασσα: θυελώδης και μολυβένια·

διαφανής και θολή·

μάγισσα και μάνα»

Ἀποστροφή

Φθονῶ τὴν τύχη σας, προνομιοῦχα 

πλάσματα, κοῦκλες ἰαπωνικές. 

Κομψά, ρόδινα μέλη, πλαστικὲς 

γραμμές, μεταξωτά, διαφανῆ ροῦχα.

Ζωή σας ὅλη τὰ ὡραῖά σας μάτια. 

Στὰ χείλη μόνο οἱ λέξεις τῶν παθῶν. 

Ἕνα ἒχετ' ὄνειρο: τὸν ἀγαθὸν 

ἄντρα σας καὶ τὰ νόμιμα κρεβάτια.

Χορὸς ἡμιπαρθένων, δύο δύο, 

μ' ἀλύγιστο τὸ σῶμα, θριαμβικά, 

ἐπίσημα καὶ τελετουργικά, 

πηγαίνετε στὸ ντάνσιγκ ἢ στὸ ὠδεῖο.

Ἐκεῖ ἀπειράριθμες παίρνετε πόζες. 

Σὰν τὴ σελήνη πρὶν ρομαντικές, 

αὔριο παναγίες, ὅσο προχτές, 

ἀκούοντας τὴ «Valenzia», σκαμπρόζες.

Ἕνα διάστημα παίζετε τὸ τέρας 

μὲ τὰ τέσσερα πόδια κολλητά. 

Τρέχετε καὶ διαβάζετε μετὰ 

τὸν ὁδηγό σας «διὰ τὰς μητέρας».

Ὤ, νὰ μποροῦσε ἔτσι κανεὶς νὰ θάλλει, 

μέγα ρόδο κάποιας ὥρας χρυσῆς, 

ἢ νὰ βυθομετρούσατε καὶ σεῖς 

μὲ μία φουρκέτα τ' ἄδειο σας κεφάλι!

Ἀτίθασα μέλη, διαφανῆ ροῦχα, 

γλοιώδη στόματα ὑποκριτικά, 

ἀνυποψίαστα, μηδενικὰ 

πλάσματα, καὶ γι' αὐτὸ προνομιοῦχα...

Κ. Καρυωτάκης (Ελεγεία και Σάτιρες)

Τα λούλουδα εσκορπούσανε φυσώντας δροσάτη...

Στου αιθέρος την έρημη γαλάζιαν αγκάλη

Τη λάμψη του Έσπερου θωρώ θα προβάλη,

Και βγαίνει η δροσόβολη πνοή του βραδιού

Κι' εκεί μες το δύστυχο τς Αυγούλας κρεβάτι

Τα λούλουδα εσκορπούσανε φυσώντας δροσάτη,

Την κόμη ανακάτωνε τς Αυγής και τ' Ανθού

Δ. Σολωμός

                                           *σκίτσο Samuel Palmer

σαν παιδική φωτογραφία~~~

θάλασσα...

Μόνο η φύση διαθέτει τόση καθαρότητα,

όπου άγγιξε ο άνθρωπος - χυδαιότητα…

ποίημα!!!!!!

Το σώμα

Τοῦτο τὸ σῶμα ποὺ ἔλπιζε σὰν τὸ κλωνὶ ν᾿ ἀνθίσει
καὶ νὰ καρπίσει καὶ στὴν παγωνιὰ νὰ γίνει αὐλὸς
ἡ φαντασία τὸ βύθισε σ᾿ ἕνα βουερὸ μελίσσι
γιὰ νὰ περνᾶ καὶ νὰ τὸ βασανίζει ὁ μουσικὸς καιρός.

Γ. Σεφέρης

Δυο πόντους πάνω από το έδαφος...

Δυο πόντους πάνω από το έδαφος

έβλεπες έστεκε το σπίτι κι έλαμπε σαν διαμαντικό

Πιο χαμηλά μια λίμνη όλο άχνες ροζ

Ύστερα το Άγνωστο από συμπαγές άκαυστο φώσφορο

και παρά πίσω «η Χώρα που λεν «των Λωτοφάγων».

Έχω κάνει εργάτης εδώ σ' αυτά τα μέρη

χρόνους πολλούς και απόμεινα με καμμένα τα δάχτυλα

πάνω στην ώρα που ήθελα λιγάκι ακόμη

να δω από πέρα πως ανθίζουν τα νερά

και πως ανοίγουν, σιγοπερπατώντας, την ουρά Οι Παράδεισοι.

Οδυσσέας Ελύτης