άσε σε μια ακρούλα ένα λουλούδι

μακριά θα το πάει η μουσική ~~~~~

Δυό κλώνοι υακίνθων...

ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΡΙΑ ΚΑΙ ΡΥΘΜΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

Απόψε που έχει το πικρό φθινόπωρο ευωδιάσει

απ' τους αγρούς και τους πυκνούς των λουλουδιών θανάτους,

στα πλήκτρα επάνω ενός παλιού πιάνου ορφικά σαλεύουν

δυό γυναικεία θεσπέσια χέρια.

(Δυό κλώνοι υακίνθων, μουσική κρυστάλλωση της ύλης,

τα ωραία τους μέτωπα κλιτά κρατούν μες στ' ανθογιάλι,

είδωλα ωχρά περίτεχνων κι αφανισμένων κήπων).

Δάχτυλα ιάσμινα, αστραπή, σπασμοί εκλεχτής σάρκας,

το θαλερό σας όραμα μες τη δυσοίωνη νύχτα

δρέπω, μια δέσμη από νυμφαίες κάτω απ' οπάλινα άστρα!

Τα χέρια αυτά, ορθινού φωτός τρικυμισμένες κρήνες,

από την πένθιμη αρμονία της νύχτας οιστρωμένα

κι από τα μύρα των διπλών υακίνθων αγιασμένα,

τον ύπνο απόψε ερωτικών, λυγρών ρυθμών ταράζουν.

Τα χέρια αυτά, από τη σοφή τους ύλη αλαφρωμένα,

σα φλόγες πνεύματα ιλαρά, ρόϊζαν στα πλήχτρα επάνω,

και οι αρμοί οι κοκάλινοι του αβρού και παγωμένου οργάνου

ένιωθαν τώρα να κυλά μες στο σκληρό τους ύπνο

όλος ο απράϋντος πυρετός των φωτεινών σπασμών τους!

Κάτω απ' τη νύχτια ταραχή των απαλών δαχτύλων

με το ακραίο αντιφέγγισμα των αβεβαίων τους ρόδων

του οργάνου ολόλυζε η ψυχή, κι όμοια μεράσμια αστέρια

στη σάλα απόψε τα ορφικά φεγγοβολούσαν χέρια.

Εμμανουήλ Καίσαρ

σαν τραγουδάκι παιδικό...

αναμνήσεις ζωών...

κάποτε θα σου φτιάξω μια σέπια...

Kαμιά πρόθεση...

Kαμιά πρόθεση

δε σημειώθηκε ποτέ

από τον ουρανό να μας πληρώσει

με όντα 

και πάντα ακούγονταν ολομόναχο

το ξωτικό πουλί του πάθους

να ουρλιάζει το τραγούδι του 

στον σκοτεινό παράδεισο

της φαντασίας.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, απόσπασμα «Οι Μνηστήρες»

τέτοιος ήχος...

από μια λεπτή

λεπτότατη, κλωστούλα...

όλα...

τικ τακ...

στα χάσματα της μνήμης _

Υστερόγραφο

Άλλα έχουν μάτια κάτασπρα χωρίς ματόκλαδα

και τα χέρια τους είναι λιγνά σαν τα καλάμια.

Κύριε, όχι μ' αυτούς. Γνώρισα

τη φωνή των παιδιών την αυγή

πάνω σε πράσινες πλαγιές ροβολώντας

χαρούμενα σαν μέλισσες και σαν 

τις πεταλούδες, με τόσα χρώματα.

Κύριε, όχι μ' αυτούς, η φωνή τους

δε βγαίνει καν από το στόμα τους.

Στέκεται εκεί κολλημένη σε κίτρινα δόντια.

Δική σου η θάλασσα κι ο αγέρας

μ' ένα άστρο κρεμασμένο στο στερέωμα,

Κύριε δεν ξέρουνε πως είμαστε

ό,τι μπορούμε να είμαστε

γιατρεύοντας τις πληγές μας με τα βότανα

που βρίσκουμε πάνω σε πράσινες πλαγιές, 

όχι άλλες, τούτες τις πλαγιές κοντά μας· 

πως ανασαίνουμε όπως μπορούμε ν' ανασάνουμε

με μια μικρούλα δέηση κάθε πρωί

που βρίσκει τ' ακρογιάλι ταξιδεύοντας

στα χάσματα της μνήμης _

Κύριε όχι μ' αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου.

Γ. Σεφέρης

ροκανίζει ο χρόνος...

όχι, τούτο δεν μπορούν να το πάρουν...