Ποιός θὰ θερίσει τὴ θάλασσα...

Ὄρεξη γιὰ μάτια ἐχουν οἱ κρίνοι
Ὡραῖες ἀρχοντοπούλες
Εἶχαν στὴ θάλασσα κυνήγι

Ποιός θὰ θερίσει τὴ θάλασσα
Θὰ βγάλει ἄσπρο χορτάρι
Τὰ νιάτα μας νὰ θρέψει
Ὄχι μὲ ἀφρὸ
Ἀλλὰ μὲ στάρι ἁρμυρὸ;

Καλότυχη ἡ θάλασσα μᾶς γνέφει
Τ᾽ ἀπάνω της πουλιὰ σὰ νὰ τὴν ὁδηγοῦν
Σὰν νὰ τὴν φέρνουν στὴν ἀγκαλιά τους
Ὁ αἰθέρας εἶνα δρόμος ἴσιος
Μέσα σου ο καθένας περπατεῖ
Σὰ μέσα στὸν ἤσκιο του
Ἤ μέσα στον ὕπνο του

Ὅποιος φέρνει τὴ θάλασσα στην ἀγκαλιά του
Εἶναι σὰ νὰ μὴν ὑποφέρει ἀπό βάρος
Εῖναι σὰν να μὴ ντρέπεται ποὺ πηγαίνει μὲ τὸν ἀγέρα
Εἶναι σὰν νὰ κρατἀει ὁλάκερη τὴ γῆ μέσα στο βλέμμα
Νὰ τραγουδάει μέσα στὴ νύχτα

[...]

Νὰ τραγουδάει μέσα στὸν ἄνεμο
Κι ἔτσι να χάνει καὶ νὰ κεδίζει τὴ φωνή του»

απόσπασμα ὰπό τὰ «Τρία ποιήματα τῆς θάλασσας»
τοῦ Γ. Σαραντάρη



*ανοίγει το ρήγμα, γιγαντώνονται οι σκιές...

Μιας μέρας...

Υγρασία, έρπει ανάμεσα στις βουνοκορφές,
ένα σμάρι φτερωτών μας ακολουθεί μέχρι απέναντι

ο Ήλιος καίει, κατάσαρκα...

Το τοπίο Άνοιξη-Φθινοπώρου, στάλες στα πράσινα
σαν διαμαντένια στολίδια

Το υπέρτατο του γαλανού

φως, κίτρινο του καρπού

και τούτα τα σημάδια στα βότσαλα,
γλυκαίνει το τοπίο όταν αποχωρεί το πλήθος...

έχω τόσο καιρό να γράψω, θαρρώ πως ξέχασα
γλώσσα και γραφή ή δεν χρειάζονται λόγια...

παῖξε μου τὸν ρυθμὸ τῶν θαυμάτων

Nὰ εἴχαμε λέει δυὸ στιγμὲς ἀνώδυνες
τὴν παύση ἁπλωμένα χρώματα
κι ὅλες οἱ λέξεις διάρκεια
σὰν παρατεταμένη ἀνθοφορία
νὰ κρυφτῶ σὲ κάλυκες μὲ τὰ μάτια δεμένα
δικό σου τὸ μαντίλι
κι ὥριμα ἡ ἀμφιβολία
θὰ φορᾶ
τὴν κατακόκκινη στιλπνότητα

παῖξε μου τὸν ρυθμὸ τῶν θαυμάτων


Ἑλένη Νανοπούλου, «Ὁλόγραμμα», ἐκδόσεις Δρόμων



•ἀγαπημένη mist

Δός του νὰ πιεῖ ἀπ᾽ τὸ δικό σου αἷμα.

Κράτησε τοῦτο τὸ πουλὶ στὰ χέρια σου.

Μὴν τὸ σκοτώνεις.

Δός του νὰ πιεῖ ἀπ᾽ τὸ δικό σου αἷμα.

Τὸ ξέρω θὰ πονέσεις.

Μὰ εἶναι τὸ τρελλὸ πουλὶ ποὺ θὰ γεννήσει ποιήματα.

Τὴ θλίψη πίνοντας στὴν κούπα τῆς καρδιᾶς σου.


Τάκης Σινόπουλος, «Ποιήματα γιὰ τὴν Ἄννα», ἐκδόσεις, Ἑρμῆς

στην άκρη των βλεφάρων...

στην άκρη των βλεφάρων

εκεί, το φιλί θα ενωθεί!

λευκό σκάει το ΚΥΜΑ...

να 'μαι μέσα στο σώμα μου...

Παραισθήσεις

Να φύγεις – είπε. Να μη χτυπήσει το τηλέφωνο·
να 'μαι μέσα στο σώμα μου· να μαζέψω
τις κάλτσες, τα πουκάμισα απ' το πάτωμα· να πλύνω
τα φλυτζάνια του καφέ, τα ποτήρια. Άργά τη νύχτα
να ντύσω με τα ρούχα μου το άγαλμα. Θα του φορέσω
το σκούφο μου με τα χρυσά κουδούνια· – δε θα σημάνουν πιά
μέσα στην αποφασισμένη του ακαμψία. Και τότε,
ολόγυμνος εγώ, θ' ανάψω τη φωτιά, θα ρίξω μέσα τα χαρτιά μου
καίγοντας έτσι τη μεγάλη απουσία, ενώ στον καθρέφτη
θα λάμπει κόκκινη η καρέκλα με τις μπότες του σκοτωμένου.

Γιάννης Ρίτσος, «Έφυγαν»


* τα έργα είναι του Νίκου Κλάδη, από την έκθεση του στο Γκάζη,
δυστυχώς τελείωσε...

Που καταλήγουν τα ποτάμια?

καθώς μπλέκω τα χέρια μου
ανάμεσα
φεύγω μαζί με τη μουσική
ακολουθώ το νερό
που καταλήγει άραγε;

Ένας Νοέμβρης...

με όλες τις αποχρώσεις,
αίσθηση
κι εκείνη την τεράστια Αγγαγιά!!!!!!!!!!

ευχαριστώ καρδούλα μου...