«Άστρα μου, αστράκια...

ΠΑΙΔΙΚΟ

Tώρα η βραδιά,
γλυκιά που φτάνει,
θα μου γλυκάνει
και την καρδιά.

T' αστέρια εκεί
θα δω, θα νιώσω
οι άνθρωποι πόσο
είναι κακοί.

Kλαίοντας θα πω:
«Άστρα μου, αστράκια,
τ' άλλα παιδάκια
θα τ' αγαπώ.

»Aς με χτυπούν
πάντα κι ακόμα.
Θα 'μαι το χώμα
που το πατούν.

»Άστρα, καθώς
άστρο και κρίνο,
έτσι θα γίνω
τώρα καλός.»

ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Yo ... le vie et roses

από δάκρυ ανθός...

...μεσ' απ' το εικονοστάσι βλέπει τα νερά

Η Παναγιά της ώχρας αμυγδαλωτή στην ασημένια

θάλασσα αντίκρυ – εκκλησάκι –

μεσ' απ' το εικονοστάσι βλέπει τα νερά.

Koιτάζαμε τον ήλιο γαλανή Μαρία στις κορφές

η αύρα του καλοκαιριού κυμάτιζε το πουκάμισό μου

στα στήθη.

Εγώ είπα κύριε

τούτο το κυμάτισμα είναι ποίηση.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ


*αλλάζω μουσικές να γλυκάνω τα γλαρόνια μου, μ' αρέσει, έτσι, όπως στέκουν
σ' αυτό το βραχάκι, τα περιμένω καρδούλα
μέχρι να σηκωθούν να ταράξουν τούτη τη ποίηση...

Ne me quitte pas - Nina Simone

Όλα τα ποτάμια...

να μυρίζω, να γεύομαι γλύκα...

τους καρπούς σου ν' αγγίζω...

Το σώμα σου στην αμμουδιά

η άμμος κολλημένη στη σάρκα σου

η άμμος στα χέρια μου

στη γλώσσα μου

να σε ανακαλύπτω

πίσω απ' το λεπτότατο εμπόδιο

κι η άμμος να πέφτει απ' τα μαλλιά μας

να κατακάθεται στο βυθό της σιωπής

κ' εμείς

ωραίοι φρεσκολουσμένοι

απ' τα δικά μας νερά αναδυμένοι

στο φως και στο σώμα

τούτης της γης.

Γιάννης Ρίτσος

κυπαρίσσια τρέχουν στην πλαγιά...

σε κάθε στροφή και φως, τρέχουν τα μάτια,

τρέχουν οι μουσικές...

ψυχή μου!

στη μνήμη της Πηγής Καφετζοπούλου

Ανδρομέδα

Του oλόστρωτου πελάου μες στον καθρέφτη

Και προβαίνει η Μαρία λίγη να πάρη
Δροσιά στα σωθικά τα μαραμένα
Είναι νύχτα γλυκιά, και το φεγγάρι
Δε βγαίνει να σκεπάση άστρο κανένα
Περίσσια, μύρια, σ' όλη τους τη χάρη,
Λάμπουν μονάχα, άλλα δεμένα
Κάνουν και κείνα Άνάσταση που πέφτει
Του oλόστρωτου πελάου μες στον καθρέφτη.

Τα μαλλιά σέρνω στα λιγνά μου στήθη
Δένω σταυρό τα χέρια· Ουράνια, θεία!
Πέστε Eκεινού που σήμερα αναστήθη
Να ελεηθή τη μαύρη τη Μαρία.
Μέρα της Αγάπης· Άδης ενικήθη
Καίονται τα σπλάχνα, καίονται τα στοιχεία
Και η πυρκαγιά του Κόσμου αναγαλλιάζει
Και κατ' Αυτόν τη σπίθα της τινάζει.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

ετοιμαζόμαστε...

τις θαλασσίτσες να σκίσουμε

χαδάκια με το νερό

λογάκια με τα δελφίνια,

ζαχαρίτσες στα χείλη...




Ευχαριστώ φίλε μου kyriaz για τη μουσική

ξεδιψώντας το δάκρυ...

Tous Les Matins du Monde - Improvisation sur les Folies

ένδυμα καμωμένο από φωτιά ψυχρή...

ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ

Ίδιος ο βράχος κι όλο ευσέβεια
Περιπατούν τα κύματα στα σκοτεινά. Οι ασφόδελοι
Και οι νάρκισσοι κι εκείνοι αποκυήματα
Της φαντασίας των νεκρών παν κατά νέφη και ύπνους

Προχωρώ από ένστικτο μην ξέροντας ποιά μέρα

Μυρίζει ευγένεια ξύλου παλαιού
Ή ζώου ταπεινωμένου. Και βέβαια
Κάπου εδώ πρέπει να υπήρξα· τόσο γρήγορα
Που ξημερώνει και σας ξαναβρίσκω
Βάσανα μου ιερά χορτιαριασμένα σπίτια κεραμιδιά
μέσα στα λεμονόδεντρα
Τόξα, καμάρες όπου εστάθηκα κι ανοιχτές βρύσες
Που ν’ άγγιξς άγγελος; Τι να ‘μεινε; Ποιός τώρα;

Μισοσβησμένος φτάνω από της πολιτείας τα μέρη
Όπως από της εκκλησιάς την πυρκαγιά το εικόνισμα
Κόκκινα της φωτιάς και μαύρα του δαιμόνου
Που μες στη δροσιά του πρωιού σιγά σιγά διαλύονται


[...]

Ίσως κάτι που μου ανήκει ανέκαθεν να διεκδικώ
Μπορεί και απλώς μια θέση μες στα Έρχόμενα
Που είναι το ίδιο· ένδυμα καμωμένο από φωτιά ψυχρή
Πράσινα του χαλκού και βισσινιά βαθιά της Παναγίας

Στέκω με το δεξί μου χέρι στην καρδιά
Πίσω μου δύο ή τρία κηροπήγια
Το μικρό τετράγωνο παράθυρο πάνω στην καταιγίδα
Τα Πέραν και τα Μέλλοντα.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

στο μάτι, στη ψυχή, στ' ακροδάχτυλα

να σ' αγαπώ

να σε μυρίζω

ν' αγαπώ το λαιμουδάκο σου

ν' αγγαλιάζω το πέλαγος

να νοσταλγώ, όπου τριγύρισα

να με τρέχουν χίλια κλικ

στο μάτι, στη ψυχή, στ' ακροδάχτυλα

στη πνοή μου,

ΑΓΑΠΗ!

με περιπλέκει.. το κυκλωτό φτερούγισμα

Το δάσος στέκει ριγηλό της νύχτας αντιστύλι
κι είναι η σιγή τάσι αργυρό όπου πέφτουν οι στιγμές
αντίχτυποι ξεχωρισμένοι, ολόκληροι, μια σμίλη
προσεχτική που δέχουνται πελεκητές γραμμές...

Αυγάζει ξάφνου το άγαλμα. Μα τα κορμιά έχουν σβήσει
στη θάλασσα στον ήλιο στη βροχή.
Έτσι γεννιούνται οι ομορφιές που μας χαρίζει η φύση
μα ποιός να ξέρει αν πέθανε στον κόσμο μια ψυχή.

Με του ματιού τ' αλάφιασμα, με του κορμιού το ρόδισμα

ξυπνούν και κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια

με περιπλέκει χαμηλό το κυκλωτό φτερούγισμα

ανθρώπινο άγγιγμα στον κόρφο μου τ' αστέρια

Γιώργος Σεφέρης

Να...

να φωτίζεις σύννεφο, ουρανό

να στάζεις μύρο, στη θέα...

ψηλά...

φουυυ

μ' όλη μου την αγάπη,

στα ουράνεια!

...

Χλωρό περιστεράκι του βασιλικού φιλί που σου 'δωσα επάνω στο κρεβάτι μου

ΩΣ ΕΝΔΥMΙΩΝ

Απαλές κοιλάδες έχει ο ύπνος ακριβώς όπως
Και η επάνω ζωή. Μ’ εκκλησάκια που βόσκουν σε χορτάρι εμπρός αέρα
Που ολοένα μηρυκάζουν ώσπου να γίνουν ζωγραφιές
Η μιά την άλλη σβήνοντας σε πλάγιον ήχο. Κάποτε
Περιοδεύουν δύο ή τρία φεγγάρια. Γρήγορα όμως χάνοναι
Η όμορφιά κει που ακινήτησε διαρκεί σαν άλλο ουράνιο σώμα
Η ύλη ηλικία δεν έχει. Μόνον ν’ αλλάζει ξέρει, Θες πάρτην από την αρχή
Θες απ’ το τέλος. Ήρεμα κυλάει εμπρός η επιστροφή και
συ την παρακολουθείς δήθεν αδιάφορος
Τραβάς ωστόσο το σχοινί σ’ όρμο Μυρτώον έρμο
Δίχως ούτε ένα ελαιόδεντρο να σου απουσιάσει
Αχ Θάλασσα πάνω που ξυπνάς πως ξανακαινουργιώνονται όλα!
Μικροί πως χαϊδευτήκαμε και παίξαμε πεντόβολο τα γονικά μας!
Για δες τι σηκωμό σηκώνει μες στ’ ατάραχα ο Σιρόκος ο ύπνιος·
και πως στα δυό τα χωρίζει!
Από την μιά μεριά ξυπνώ και κλαίω για τα που μου επάρθηκαν αθύρματα
Και από την άλλη κοιμούμαι
Την στιγμή που ο Ελευθέριος φεύγει και η Ιωνία χάνεται
Μόλις που διακρίνεται λοφίσκος μ’ απαλά κοίλα γεμάτος σγουρά χλοίσματα
Κι αντικρύ αντερίσματα σκληρά
Που να φυλάγεσαι απ’ όλα τα ένδεχόμενα· ενώ πρόσφυγες μέλισσες
Κατά σμήνη βομβούν και μιά γιαγιά μες στ’ αλιεύματα
της δυστυχίας βρίσκει
Να βγάλει από τα λίγα της χρυσαφικά παιδιά κι εγγόνια

[...]

Παράξενο είναι
Πόσο ακατανότα ζούμε αλλ’ απ’ αυτό κρεμόμαστε
Χλωρό περιστεράκι του βασιλικού φιλί που σου 'δωσα επάνω στο κρεβάτι μου
Και στα γραφτά μου τρείς και τέσσερις ανέμους ανορθόγραφους
Να ζαλιστούν τα πέλαγα όμως
Γεμάτο νου και γνώση ν’ ακολουθεί τον δρόμο του κάθε πλεούμενο
Ταλαντεύονται τα γεγονότα και στο τέλος πέφτουν πριν κι από τους ανθρώπους
Αλλά φανό θυέλλης δεν έχει το σκοτάδι
Που είναι η Μίλητος που είναι η Πέργαμος που είναι η Αττάλεια και που
Η Κωνσταν Κωνσταντινο ντινοπολίς;
Στους χίλιους ύπνους ένας βγαίνει ο ξυπνητός αλλά γιά πάντοτε.

Αρτεμις Άρτεμις κράτα μου τον σκύλο της σελήνης
Δαγκώνει κυπαρίσσι και ανησυχούν οι Αιώνιοι
Κοιμάται πιο βαθιά κείνος που έχει περιβραχεί απ' την Ιστορία
Μπρος μ’ ένα σπίρτο ας την ανάψεις σαν οινόπνευμα
Ποίηση μόνον είναι
Κείνο που απομένει. Ποίηση. Δίκαιη και ουσιαστική κι ευθείa
Όπως μπορεί και να την φαντασθήκαν οι πρωτόπλαστοι
Δίκαιη στα στυφά του κήπου και στο ρολόι αλάθητη.


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

μόνο με τις νότες...

τούτα τα χρώματα,

τούτη τη θάλασσα που μου δημιουργεί

χιλιάδες εικόνες και γλύκες στον εγκέφαλο μου...

γλυκιά μου Jessica σ' ευχαριστώ

δεν υπάρχει αυτό το τιρκούαζ της ψυχής μου

πως να το εκφράσω?

Ποιός έφυγε χτυπώντας πέταλα στις πλάκες;

Ποιός άκουσε καταμεσήμερα
το σύρσιμο του μαχαιριού στην ακονόπετρα;
Ποιός καβαλάρης ήρθε
με το προσάναμμα και το δαυλό;
Καθένας νίβει τα χέρια του
και τα δροσίζει.
Και ποιός ξεκοίλιασε
τη γυναίκα, το βρέφος και το σπίτι;
Ένοχος δεν υπάρχει καπνός.
Ποιός έφυγε
κτυπώντας πέταλα στις πλάκες;
Κατάργησαν τα μάτια τους, τυφλοί.
Μάρτυρες δεν υπάρχουν πιά, για τίποτε.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

ολομόναχοι, μαζί!

καλό Σαββατοκύριακο...